بازگشت

سلام

دوباره برگشتم

دوباره باز این صفحه غریبه شده برام انگار ولی دلتنگشم شده بودم . پر حرف شدم اونقدر که نمی دونم کدومشونو و چه جوری بگمشون...

یه دیدن دوباره یه دوباره بودن حس کردن و بو کشیدن کسایی که دوسشون داری و حتی گاهی فرصت در آغوش کشیدنشون٬ خیلی ارزشمند و عزیز بود برام همین چند روز ....

اینکه صبح با صدای مامان از خواب بیدار بشی و وقتی چشاتو باز می کنی یه صورت آشنای دوست داشتنی کنارت باشه بعد دور هم بشینیم و صبحونه بخوریم و حتی اینکه کمک مامان باشی واسه آشپزی کردن خونه رو مرتب کنی ...همه این کارا چقدر قشنگ بودن

چه لذتی داره که منتظر باباجون باشی که برگرده خونه با دست پر ٬ بعد مثه بچگی هات خودتو براش لوس کنی و اونم نازتو بکشه هی...

چه حالی می ده وقتی می بینی داداش کوچولوت اونقدر بزرگ شده که می تونه خیلی راحت تو رو از رو زمین برداره و بغل بگیره و هر روز کل مسیر مدرسه رو اونقدر سریع و با عجله بیاد که مامان با تعجب بگه: مگه  ساعت آخر کلاس نداشتی؟

وای چقدر خوبه آدم یه خواهر داشته باشه که بشه باهاش حرف زد ٬ درد دل کرد همه چی رو گفت و اونم گوش بده به حرفات و خودشم بگه از زندگی

وای که چه روزایی بود...

حالا من دوباره برگشتم اینجا و باز تنهای تنها شدم. و این روزا دارم بدترین شکل دلتنگی رو تجربه می کنم٬ با اینکه حسابی درگیرم و کلی کار عقب مونده دارم ولی حس شدید تنهاییم هی وادارم می کنه که بیام اینجا٬ حتی اگه ننویسم