سلام

روزها می گذرد ٬ هی تند و تند ٬ می آیند و می روند پشت سر همدیگر بدون حتی نیم نگاهی به بعضی از ما آدم ها

گم می شوم گاهی در این چرخش روزها٬ گاهی عقب می افتم و گاهی...

هر روز در انتظار روز بعدیم و فردا٬ فردایی که نیامده و قرار است روزی بیاید و من چنین کنم و چنان شود٬ همه روزهای زندگی ام را فدا کرده ام  برای یک فردای نیامده انگار٬ طبق این منطق مزخرف « بگذار بشود »...

و وای به حال وقت هایی که دلم می گیرد برای دیروزها...

به قول فروغ:

چه گریزیت ز من

چه شتابیت به راه به چه خواهی بردن

در شبی این همه تاریک پناه

مرمرین پله آن غرفه عاج

ای دریغا که ز ما بس دور است

لحظه ها را دریاب

چشم فردا کور است.