ترس

سلام

ظاهرن خیلی ترسناک بود هرچند که نمی دونم چرا من نترسیده بودم. همه دور وبری هام به اضطراب و التماس افتاده بودن و من واستاده بودم ...محکم.... آخه من به درستی کارم ایمان داشتم و می دونستم که اشتباه نکردم ولی خب ... اونا که ... شایدم واقعن مقصر نبودن چون مجبورن که روی ظاهر همه چی قضاوت کنن و ظاهر قضیه هم که...

وقتی که اعتماد من از ریسمان سست عدالت آویزان بود

و در تمام شهر

قلب چراغ های مرا تکه تکه می کردند

وقتی که چشم های کودکانه عشق مرا

با دستمال تیره قانون می بستند

و از شقیقه های مضطرب آرزوی من

فواره های خون به بیرون می پاشیدند

وقتی که زندگی من دیگر

چیزی نبود هیچ چیز بجز تیک تاک ساعت دیواری

دریافتم باید باید باید

دیوانه وار دوست بدارم

...